Skauci Świętego Bernarda z Clairvaux to nowa katolicka organizacja harcerska w Polsce.

Postanowiliśmy założyć oddzielne stowarzyszenie, doszedłszy do wniosku, że potrzebne jest w Polsce wychowywanie młodzieży z pomocą klasycznej metody katolickiego harcerstwa opracowanej przez o. Jakuba Sevin.

Chcemy pomóc rodzicom w kształtowaniu dzieci w duchu katolickim – szacunku do tradycji, szczerej religijności, pilności, pracowitości, gotowości do współpracy i niesienia pomocy.

***

Skauting dzieli się na trzy gałęzie wiekowe:
- żółtą: wilczki (7-11 lat)
- zieloną: skauci (12-17 lat)
- czerwoną: wędrownicy (18-25 lat).

Od początku 2009 roku działa w Warszawie Klan Wędrowników Świętego Bernarda. Duszpastersko opiekuje się nią x. Grzegorz Śniadoch IBP.

We wrześniu 2010 uruchomiliśmy drużynę skautową – 1szą Warszawską Świętego Jerzego. X. Tomasz Połomski z diecezji Warszawsko-Praskiej sprawuje nad nią opiekę duszpasterską.

Na wiosnę 2012 roku rozpoczęła swoją działalność gromada wilczkowa: 1-wsza Sękocińska św. Jacka.

Aktualnie trwają pracę nad rejestracją stowarzyszenia.

Metoda

W klasycznym ujęciu metoda skautingu ma trzy gałęzie wiekowe:

• Wilczki (8-12 lat), gałąź zwana żółtą,
• Skauci (12-17 lat), gałąź zwana zieloną,
• Wędrownicy (powyżej 17 lat), gałąź zwana czerwoną.

Ta sekwencja gałęzi, ustalona przez Baden-Powella, odpowiada trzem naturalnym etapom rozwoju, zarówno jeśli chodzi o aspekty fizyczne, jak i psychologiczne. We wszystkich gałęziach jest ciągłość skautowej metody w jej zasadach, metodzie i celach, a każda z nich nie jest niczym innym jak zaadaptowaniem działań skautów do etapu rozwoju: dzieci, młodzieży i mężczyzn.

Metodę skautową skautingu katolickiego najłatwiej opisać poprzez 15 elementów podzielonych na 5 celów, 5 wymiarów i 5 motorów.

Skauting ma 5 celów:

• Zdrowie i sprawność fizyczna
• Charakter
• Zmysł praktyczny
• Służba
• Bóg i wiara

Aby je osiągnąć, pedagogika używa 5 wymiarów:

• Gra i jej reguły (m.in. Prawo Skauta)
• Przyroda i obóz
• Zastęp
• Zaangażowanie się (Obietnica u wilczków, Przyrzeczenie u skautów oraz u wędrowników służba)
• Patriotyzm

Oraz 5 motorów:

• Zainteresowanie
• Działanie
• System zastępowy
• Odpowiedzialność
• Sąd Honorowy i Rady

Wilczki (8 - 12 lat)

Gałąź wilczków jest nazywana gałęzią żółtą, gdyż kolor żółty jest kolorem słońca i radości. Pedagogikę tej gałęzi opracował twórca skautingu, generał Baden-Powellem, a podstawy jej zawarł w książce zatytułowanej „Wilczęta”. Opierał się na historii Mowgliego opisanej przez Rudyarda Kiplinga w „Księdze dżungli”.
Chłopcy podzieleni są na małe grupy zwane szóstkami, na których czele stoi chłopiec zwany szóstkowym. Trzy szóstki stanowią gromadę (która liczy maksymalnie 18 chłopców), której przewodzi szef nazywany Akelą (Akela to imię przewodnika gromady wilków z „Księgi dżungli”), a pomagają mu inni dorośli szefowie nazywani starymi wilkami, którzy noszą imiona z „Księgi dżungli” (Baloo, Baghera etc.).

Wilczki biorą udział w zajęciach, które mają za zadanie wspomagać ich rozwój psychiczny, intelektualny, społeczny i duchowy. Szczególny nacisk w tej gałęzi skautingu kładzie się na grę, która zawsze jednak ma cel wychowawczy. Ten aspekt jest w sercu pedagogiki wilczkowej i ma znaczenie fundamentalne, ponieważ gra i zabawa są w centrum życia dzieci w wieku wilczkowym. Gra wilczkowa nie jest jednak oparta na rywalizacji pomiędzy szóstkami, a na współpracy wszystkich wilczków w gromadzie, która ma działać jak szczęśliwa rodzina. Wilczki w gromadzie uczą się zaradności, bycia czystymi, jednocześnie rozwijania swojej osobowości i znajdowania swego miejsce w grupie (szóstka, gromada), oraz odpowiedzialności, szacunku i troski o innych, a także wartości posłuszeństwa.

Każdy wilczek przechodzi drogę rozwoju, podzieloną na etapy. Wilczek najpierw poznaje zasady obowiązujące w gromadzie i jej prawo (dlaczego nazywa się wilczkiem, co to jest obietnica wilczka i jak wygląda życie w gromadzie oraz co trzeba będzie umieć, by stać się pełnoprawnym jej członkiem). Następnie składa Obietnicę, decydując się na pełne uczestnictwo w życiu gromady i respektowanie jej praw, a potem zdobywa sprawności. W ten sposób gromada przygotowuje chłopca do przejścia do drużyny skautowej.

Prawo Gromady

Wilczek słucha starego Wilka.
Wilczek nie słucha samego siebie.

Pięć zasad wilczków

Wilczek myśli najpierw o innych.
Wilczek ma uszy i oczy szeroko otwarte.
Wilczek zawsze mówi prawdę.
Wilczek jest zawsze czysty.
Wilczek jest zawsze radosny.

Dewiza

Ze wszystkich sił!

Obietnica

Obiecuję,
ze wszystkich sił,
być wiernym Bogu, Polsce, moim rodzicom i Prawu Gromady
i każdego dnia czynić komuś dobry uczynek.

Skauci (11 - 17 lat)

Pedagogika tej gałęzi była stworzona jako pierwsza przez samego założyciela skautingu, generała Roberta Baden-Powella i opublikowana w książce „Skauting dla chłopców”.
W gałęzi zielonej bardzo mocno stawia się na zaufanie i rozwój samodzielności. Podstawową jednostką gałęzi zielonej jest zastęp. Rola zastępu w pedagogice zielonej jest kluczowa, gdyż jest warunkiem właściwego wykorzystania naturalnej skłonności chłopców w tym wieku do łączenia się w grupy oraz pragnienia rywalizacji. System zastępów, genialne odkrycie Baden-Powella, jest podstawowym narzędziem używanym w gałęzi zielonej. Głównym celem systemu zastępowego jest powierzenie odpowiedzialności młodemu chłopcu, gdyż pomaga mu to pracować nad własnym charakterem. Zastęp jest podstawową jednostką podczas gry, obozu i w życiu drużyny. Składa się z 6-8 chłopców w rożnym wieku - starsi pomagają młodszym, a młodsi uczą się od starszych, naśladując ich.

Zasadniczym zadaniem tej gałęzi jest formacja młodego człowieka, który wychodzi z wieku dziecięcego i wkracza w okres, gdy będzie się kształtował jako nastolatek. Okres ten charakteryzuje się kryzysem, który (zależnie od cech indywidualnych) chłopak przechodzi pomiędzy 11-12 a 16-17 rokiem życia. Wartość gałęzi polega na dostarczeniu środków mających pomóc chłopcu w przezwyciężeniu tego kryzysu w taki sposób, aby wyszedł z niego dojrzalszy i wzmocniony fizycznie, psychicznie oraz duchowo.
W gałęzi zielonej podstawą wszelkiego działania jest Prawo Skauta, które młody człowiek decyduje się uznać za swój ideał i zasadę postępowania podczas Przyrzeczenia.

Prawo Skauta

1. Skaut za punkt honoru stawia sobie zasłużyć na zaufanie.
2. Skaut jest lojalny wobec swojego kraju, rodziców, przełożonych i podwładnych.
3. Skaut jest stworzony do służby bliźniemu i dla jego zbawienia.
4. Skaut jest przyjacielem wszystkich i bratem każdego innego skauta.
5. Skaut jest uprzejmy i rycerski.
6. Skaut widzi w stworzeniu dzieło Boże; szanuje rośliny i zwierzęta.
7. Skaut jest posłuszny bez zastrzeżeń i niczego nie zostawia niedokończonym.
8. Skaut jest panem samego siebie; uśmiecha się i śpiewa w trudnościach.
9. Skaut jest oszczędny i dba o cudzą własność.
10. Skaut jest czysty w myślach, słowach i uczynkach.

Przyrzeczenie:

Na mój honor,
z łaską Bożą,
przyrzekam,
służyć jak najlepiej
Bogu, Kościołowi i ojczyźnie,
pomagać bliźniemu we wszystkich okolicznościach
i przestrzegać Prawa Skauta.

Wędrownicy (od 17 lat)

Gałąź wędrownicza, która nazywana jest gałęzią czerwoną, jest kontynuacją gałęzi zielonej i  rządzi się tym samym prawem i ideałem co gałąź zielona. Przystosowując cele skautingu dla wieku wędrowniczego, gałąź czerwona proponuje struktury i działania pomagające młodemu człowiekowi zrozumieć, jakie obowiązki wiążą się z faktem bycia dorosłym i dojrzałym mężczyzną. Trzema filarami pedagogiki tej gałęzi są: modlitwa, wspólnota i służba.
Jednostką, do której należą wędrownicy, jest klan wędrowników. Klan staje się miejscem formacji i przygotowania do służby wychowawczej w jednostkach SSBC. Wędrownik podejmuje konkretną służbę na rzecz innych, formalnie podczas ceremonii Zobowiązania Służby.